Monagas
Monagas (španjolski. Estado Monagas) je jedna od 23 savezne države Venezuele, koja se nalazi na sjeveroistoku zemlje.[1]
Estado Monagas | |
|---|---|
| |
| U sastavu | Venezuela |
| Upravni oblik | savezna država |
| Službeni jezik | španjolski |
| Glavni grad | Maturín |
| guverner | Yelitza Santaella |
| Površina | 28900 km2 |
| Stanovništvo | 905.443 |
| Gustoća | 31 stanovnik na km2 |
| osnovana 1909. | |
Država je ime dobila po junaku Venezuelanskog rata za neovisnost i predsjedniku Venezuele u dva mandata (1847. – 1851., 1855. – 1858.) - Joséu Tadeu Monagasu, koji je rođen u tom kraju.[1]
Karakteristike uredi
U Državi Monagas živi 905,443 stanovnika[1] na površini od 28,900 km²[1]
Monagas je sa sjeveroistoka omeđen Zaljevom Paria, s jugoistoka rijekom Orinoco, sa sjevera graniči sa saveznom državom Sucre a sa zapada Državom Anzoátegui.[1]
Osim obalnog pojasa na sjeveru i močvara Delta Orinoca, Monagas je tipična zemlja ravničarskog Llanosa, kraj nepreglednih savana.[1] Zbog tog je stočarstvo dominantno, iako ima i nešto ratarstva po sjevernim uzvisinama, gdje se uzgaja kakao, šećerna krumpir, jam, sirak, kukuruz, kava, pamuk, riža, duhan, pšenica i manioka.
U Monagasu se nalazi jedna od najvećih turističkih atrakcija Venezuele - Nacionalni park El Guácharo, nazvan tako po istoimenoj spilji Guácharo i istoimenoj ptici uljašici (Steatornis caripensis), koja se gnijezdi u njoj. Za lokalne indijance Chaima, ta spilja je sveta, jer se oni na bazi ptičjeg glasanja iz pećine bave proricanjem.[1]
Otkriće velikih količina nafte 1928. donijelo je duboke promjene Monagasu. Ona je otkrivena u džungli - Quiriquine, nedaleko od Maturína, administrativnog središta države. Kad je počela eksploatacija, to polje bilo je među najbogatijim u bazenu Orinoca. Danas postoji više od 100 lokaliteta, razbacanih na ogromnom području, s kojih se crpi nafta, početkom 1970-ih s polja Monagasa crpilo se oko 5 % venezuelanske proizvodnje nafte.[1]
Nafta se iz istočnog Llanosa pomoću nekoliko naftovoda transportira na sjever do karipske luke Puerto La Cruz i grada Caripita, na preradu i transport brodovima. Najveći dio prirodnog plina iz bušotina, koji se ranije spaljivao, danas se transportira do Caracasa, La Guaira i Valencije za korištenje po kućanstvima i industriji.[1]
