Krešimir Baranović

(25. 6. 1894. - 17. 11. 1975.)

U Zagrebu uči teoretske predmete, klavir i hornu, da bi, nakon mature, upisao kompoziciju na Muzičkoj akademiji u Beču (1912.-1914.). 1915. godine postaje dirigent u Zagrebačkoj operi, gde ostaje sve do 1927. kada prelazi na istu dužnost u Beograd, da bi tokom 1927. i 1928. gostovao sa baletskom trupom Ane Pavlovne u Nemačkoj, Holandiji, Švajcarskoj i Italiji. U Zagreb se vraća 1928. na staro mesto, gde ostaje sve do 1943. kada preuzima vođenje Radio-orkestra u Bratislavi, Čehoslovačka, gde je imenovan i za direktora Opere (1945.-46.). Nakon toga postaje profesor Muzičke akademije, dirigent Opere i direktor Filharmonije u Beogradu do 1964.
Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smera u novijoj hrvatskoj i jugoslovenskoj muzici. S posebnim afinitetom prema ruskoj muzici, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj delatnosti, on se nadovezuje na ranog Stravinskog (Petruška), ali, oslanjajući se i na narodni melos, stvara sopstveni muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra. Kao prevashodno operski dirigent, on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim delima, a svojim delom Licitarsko srce otpočinje novu epohu u razvoju savremenog baleta u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere Striženo-košeno (na tekst Gustava Krkleca, 1932.) i Nevestu od Cetingrada (prema Šenoinoj noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, Imbrek s nosom (1935.) i Kineska priča. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti Simfoniettu (1939.), Simfoniettu za gudače (1951.), Simfonijski scherzo (1921.), rapsodiju Pesma guslara (1943.), cikluse za glas i orkestar Z mojih bregov (1927.), Moj grad (1943.) i Iz osame (1944.), solo pesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu Pan (1957.) i kantatu Goran (1960.) na stihove Ivana Gorana Kovačića.