Talijanski neorealizam: razlika između inačica
Izbrisani sadržaj Dodani sadržaj
Nema sažetka uređivanja |
Nema sažetka uređivanja |
||
Redak 1:
{{wikipedizirati}}
{{wp+}}
Talijanski neorealizam (tal. Neorealismo) je nacionalna filmska škola. Karakteriziraju je priče radničke klase i sirotinje, snimane na originalnim lokacijama i često s neprofesionalnim glumcima. Filmovi se uglavnom bave moralnim i ekonomskim posljedicama 2. svjetskog rata na psihu i svakodnevni život pojedinca.▼
{{izvor}}
▲'''Talijanski neorealizam''' (tal.
= Povijest =
Talijanski neorealizam se javlja po završetku 2. svjetskog rata odnosno poslije pada vlade Benita Mussolinija, što je uzrokovalo decentralizaciju talijanske filmske industrije. Neorealizam je bio znak
Neorealističan stil je razvio krug kritičara ([[Michelangelo Antonioni]], [[Luchino Visconti]], [[Gianni Puccini]], [[Cesare Zavattini]], [[Giuseppe DeSantis]] i [[Pietro Ingrao]]) okupljenih oko časopisa ''Cinema''. S ozbirom da pisanje o politici nije bilo u potpunosti moguće (glavni urednik časopisa je bio Vittorio Mussolini, sin Benita Mussolinija) kritičari su napadali tzv. filmove tzv. bijelog telefona koji su dominirali tadašnjom talijanskom industrijom i bili su slabe kvalitete. Kritika je osjetila da bi se talijanska kinematografija trebala vratiti korijenima realističnog pitanja s prelaza 19. stoljeća u 20.
Antonioni i Visconti su bili bliski suradnici Jeana Renoira. Tragove neorealizma možemo vidjeti u filmovima Alessandra Blasettija i Francesca De Robertisa. Dva najznačajnija prethodnika neorealizma su ''Toni'' (Renoir, 1935) i ''1860'' (Blasetti, 1934). U proljeće 1945. Mussolini je je smaknut, a Italija oslobođena njemačke okupacije. Taj period poznat kao Talijansko proljeće je bio prekretnica u talijanskoj kinematografija ka realističnijem pristupu u stvaranju filmova. Tako se talijanska kinematografija preorijentirala s velikih studija na snimanje u provinciji i na ulici kako bi se osigurala realističnost.
Za prvi film neorealizma se uglavnom drži ''Ossessione'' Luchina Viscontija iz 1943 iako je značajan tek kasnije zapažen Aniki-Bobo Manloela de Oliveira iz 1942. Neorealizam je stekao svjetsku slavu 1946 s filmom ''Rim, otvoreni grad'' Roberta Rosselinija jer je osvojio Grand Prize na Filmskom festivalu u Cannesu.
Line 58 ⟶ 60:
[[Cesare Zavattini]]
[[Kategorija:Film]]
[[Kategorija:Italija]]
[[ar:واقعية جديدة]]
| |||