Džiju-džicu: razlika između inačica

Džiju-džicu ili kako je neki nazivaju ''Yawara'', drevna je japanska borilačka vještina. Njen nastanak se veže za kasnikasno 16. stoljeće i za osnivača Shirobei Akiyamu, studenta [[medicina|medicine]] koji se školovao u [[Kina|Kini]]. On je prisustovao jednom neobičnom događaju koji ga je naveo na razmišljanje i bio prvi korak u nastanku ove vještine. Jednog zimskog dana Shirobei Akiyama je posmatrao kako se grane okolnog drveća lome pod naletom i težinom sniježnog pokrivača, dok su se drvo i grane vrbe savijali ne pružajući otpor sniježnom nanosu. Na tom principu je zasnovao i vještinu kojoj je dao ime Džiju-džicu (''Nježna vještina'' ili ''Vještina propusta'').

[[Datoteka:Shirobei Akiyama.jpg|thumb|lijevo|300px|'''Shirobei Akiyama''', osnivač džiju-džice]]

Osnova svih tehnika i principa u Džiju-džici proizašla je iz ''Yoshin-ryu'' škole, čiji je osnivač Akiyama. Vještina se masovno razvijala u Sengoki Eri, i nastavila svoj kontinuirani razvoj i u drugim periodima japanske povijesti. U periodu građanskih sukoba vještinu su najmasovnije koristili [[samuraji]]. Ovaj period predstavlja razvoj Džiju-džicu vještine kao borbene vještine, a tek onda kao period fizičkog i mentalnog učenja. Najbolje godine za Džiju-džicu vještinu predstavljapredstavljaju period pred kraj 1869. koji je označen kao period povratka japanskog cara i prestanak vladavine feudalnog načina života i vlasti. Ovim događajem Samurajisamuraji su povratili svoju čast i tradiciju, omogućili očuvanje džiju-džicu vještinedžice od zaborava. Nakon ovogatoga, džiju-džicu se masovnije proširila na četiri kontinenta i to, posredstvom turista koji su posjećivali Japan. nastanakNastanak džiju-džicudžice doprinjeo je razvoju i ostalihdrugih borilačkih vještina, a tu se prvenstveno misli na [[džudo]] i

Zbog izuzetno nasilnog perioda u kom je džiju-džicu stvaran, vještina spada u nekoliko vještina za koje se ne može tvrditi da su defanzivne. TvorciMajstori džiju-džice i njihovi učenici nisu bili naivni i, nisu vjerovali u sistemparolu ''uzvrati udarcem nakon napada''. Radili su na teorijitome, da je ponekad dobra odbranaobrana snažan napad. Za vrijeme Edo perioda nekoliko stotina škola džiju-džice su zvanično dokumentovane i verifikovane. Ipak, između mnogih od njih je kao razlika stajalo samo drugo ime, a ne i tehnika. Kako je doba feudalizma u Japanu prestajalo, tako jese i potreba za džiju-džicom prestajalasmanjivala. Mnoge škole su zatvarane ili su raspuštane sa gubitkom reputacije instruktora koji više nisu imali posla kod veleposjednika koji su nestajali sa Meiji reformacijom.

Kao spas za tadašnji džiju-džicu pojavljuje se [[Jigoro Kano]] koji pokušava da održi vještinu živom kombinacijom različitih škola. Ipak, primoran zahtjevima tadašnjeg društvenog shvatanja Jigor Kano vrši promjene u novonastaloj vještini [[džudo]], uklanjajući nasilne tehnike i tehnike koje se nisu mogle sigurno izvoditi tokom vježbanja. Tako modifikovna veština polako prerasta u [[šport]] koji sve više počinje da se razilazi od svoje izvorne vještine – džiju-džice.

=== Odlike vještine===

Postoje mnoge inačice ove vještine, što dovodi do različitih pristupa. Škole za džiju-džicu (Ryū, 流) uglavnom rabe sve oblike tehnika hvatanja (tj. bacanja, uvrtanja, poluge na zglobovima, zadržavanja, privođenja, preusmjeravanja, gušenja i udarce rukama i nogama). Džiju džica-džicu je praktična vještina sa maksimumom efikasnosti, koja ne zahtjeva fantastičnu snagu i fleksibilnost, koja se ne krije pod velom misticizma i psihologije, već se zasniva na realnosti sukoba bez ikakvog preuveličavanja. Osim goloruke borbe, mnoge škole su podučavale i uporabu oružja. Iz izvornih škola džiju-džicua i stilova ([[kobudo|ryu-ha, 流派]]), proizašle su moderne borilačke vještine [[džudo]], [[aikido]], [[sambo]], [[brazilski džiju-džicu|brazilskoga džiju-džicua]], itd.