Džiju-džicu: razlika između inačica

Osnova svih tehnika i principa u Džijudžiju-džicidžicu proizašla je iz ''Yoshin-ryu'' škole, čiji je osnivač Akiyama. Vještina se masovno razvijala u Sengoki Eri, i nastavila svoj razvoj i u drugim periodima japanske povijesti. U periodu građanskih sukoba vještinu su najmasovnije koristili [[samuraji]]. Ovaj period predstavlja razvoj Džijudžiju-džicu vještine kao borbene vještine, a tek onda kao period fizičkog i mentalnog učenja. Najbolje godine za Džiju-džicu predstavljaju period pred kraj 1869. koji je označen kao period povratka japanskog cara i prestanak vladavine feudalnog načina života i vlasti. Ovim događajem samuraji su povratili svoju čast i tradiciju, omogućili očuvanje džiju-džice od zaborava. Nakon toga, džiju-džicu se masovnije proširila na četiri kontinenta, posredstvom turista koji su posjećivali Japan. Nastanak džiju-džicedžicu doprinjeo je razvoju i drugih borilačkih vještina, a tu se prvenstveno misli na [[džudo]] i [[aikido]].<ref>[https://www.liveabout.com/history-and-style-guide-jujutsu-2308254 The History and Style of Japanese Jujutsu] liveabout.com. Pristupljeno 3. studenog 2019.</ref>

Zbog izuzetno nasilnog perioda u kom je džiju-džicu stvaran, vještina spada u nekoliko vještina za koje se ne može tvrditi da su defanzivne. Majstori džiju-džice nisu bili naivni, nisu vjerovali u parolu ''uzvrati udarcem nakon napada''. Radili su na tome, da je ponekad dobra obrana snažan napad. Za vrijeme Edo perioda nekoliko stotina škola džiju-džice su zvanično dokumentovane i verifikovane. Ipak, između mnogih od njih je kao razlika stajalo samo drugo ime, a ne i tehnika. Kako je doba feudalizma u Japanu prestajalo, tako se i potreba za džiju-džicomdžicu smanjivala. Mnoge škole su zatvarane ili su raspuštane sa gubitkom reputacije instruktora koji više nisu imali posla kod veleposjednika koji su nestajali sa Meiji reformacijom.

Kao spas za tadašnji džiju-džicu pojavljuje se [[Jigoro Kano]] koji pokušava da održi vještinu živom kombinacijom različitih škola. Ipak, primoran zahtjevima tadašnjeg društvenog shvatanja Jigor Kano vrši promjene u novonastaloj vještini [[džudo]], uklanjajući nasilne tehnike i tehnike koje se nisu mogle sigurno izvoditi tokom vježbanja. Tako modifikovna veština polako prerasta u [[šport]] koji sve više počinje da se razilazi od svoje izvorne vještine – džiju-džicedžicu.<ref>[https://www.liveabout.com/history-and-style-guide-jujutsu-2308254 The History and Style of Japanese Jujutsu] liveabout.com. Pristupljeno 3. studenog 2019.</ref>

[[Datoteka:SJJFudeosae.jpg|thumb|300px|Izvođenje jedne džiju-džicadžicu tehnike]]

Postoje mnoge inačice ove vještine, što dovodi do različitih pristupa. Škole za džiju-džicu (Ryū, 流) uglavnom rabe sve oblike tehnika hvatanja (bacanja, uvrtanja, poluge na zglobovima, zadržavanja, privođenja, preusmjeravanja, gušenja i udarce rukama i nogama). Džiju-džicu je praktična vještina sa maksimumom efikasnosti, koja ne zahtjeva fantastičnu snagu i fleksibilnost, koja se ne krije pod velom misticizma i psihologije, već se zasniva na realnosti sukoba bez ikakvog preuveličavanja. Osim goloruke borbe, mnoge škole su podučavale i uporabu oružja. Iz izvornih škola džiju-džicua i stilova ([[kobudo|ryu-ha, 流派]]), proizašle su moderne borilačke vještine [[džudo]], [[aikido]], [[sambo]], [[brazilski džiju-džicu|brazilskoga džiju-džicua]], itd.

Oko 1600. godine bilo je preko 2.000 džiju-džici škola, većina sa zajedničkim karakteristikama. Specifične tehničke karakteristike varirale su od škole do škole. Mnoge gore spomenute generalizacije ne vrijede za neke škole džiju-džicedžicu. Škole džiju-džice sa dugom tradicijom su:

Nakon dolaska tradicionalne džiju-džicedžicu na Zapad, vještina je prošla proces prilagođavanja od zapadnih majstora. Cilju je bio prilagoditi džiju-džicu zapadnoj kulturi. Danas postoji mnogo zapadnih stilova džiju-džicedžicu, koji se u različitom stupnju drže svojih japanskih korijena.

U džiju-džicidžicu se pored tehnika bez upotrebe oružja, vježbaju i tehnike sa oružjem. Za vježbanje džiju-džicu potrebno je imati [[tantō]], a od ostalih oružja koristi se tonfa, [[pištolj]] i policijska palica.

U Hrvatskoj džiju-džicadžicu je poznata od 1910. godine, kada je o ovoj vještini u [[Đakovo|Đakovu]] objavljena brošura.<ref>[http://www.enciklopedija.hr/natuknica.aspx?id=16867 Džiju-džicu] encikopedija.hr. Pristupljeno 3. studenog 2019.</ref>