Nicejsko-carigradsko vjerovanje: razlika između inačica
Izbrisani sadržaj Dodani sadržaj
m ispravak godina |
mNema sažetka uređivanja Oznaka: uklonjeno uređivanje |
||
Redak 25:
Na Zapadu je u tekst Nicejsko-carigradskog vjerovanja vrlo rano uključen i tekst koji se obično navodi pod [[latinski jezik|latinskim]] nazivom »Filioque«, što znači »i Sina.« To je dodano u tekstu o Duhu Svetom, za kojega se tako kaže da »izlazi od Oca i Sina«, što je postao i službeni tekst Nicejsko-carigradskog vjerovanja na Zapadu ({{wikizvorM|Nicejsko-carigradsko vjerovanje}}). Ovaj je dodatak prvi puta umetnut [[447.]] godine u [[Toledo|Toledu]], u današnjoj [[Španjolska|Španjolskoj]], čime se htjelo suprotstaviti arijanskoj vjeri [[Vizigoti|vizigotskog]] plemstva. Takav se tekst potom proširio i [[Francuska|Francuskom]], pa je [[Karlo Veliki]] [[809.]] sazvao sabor u [[Aachen]]u, na kojem je papa [[Lav III.]] zabranio uoprabu dodatka »Filioque« ne želeći stvarati razlike s [[Bizant]]om. S druge strane, Karlo Veliki nije priznavao moć bizantskih careva nad Zapadom, pa je inzistirao na tome da su zapravo istočnjaci izmijenili Vjerovanje. [[1014.]] kad je u [[Rim]]u [[Henrik II. Sveti, car Svetog Rimskog Carstva|Henrik II.]] krunjen za cara, u liturgiji je bio uključen i tekst s »Filioque.« Na [[Drugom lionskom saboru]] [[1274.]] taj je tekst i službeno uključen u Vjerovanje zapadne Crkve.
Pitanje dodatka »Filioque« bit će jedan od povoda [[Veliki raskol|Velikog raskola]] [[1054.]], a [[pravoslavlje|pravoslavni]] kršćani do danas optužuju Zapad da je izmijenio izvorno Vjerovanje, dok [[Rimokatolička Crkva]] drži da je samo riječ o tumačenju, a ne o nekom novom ili drugačijem vjerovanju. Mnogi pravoslavni teolozi drže da je ovim dodatkom Katolička Crkva upala u [[hereza|herezu]]. Ipak danas se slažu da sve što je izašlo od Oca je izašlo i od Sina.
Kod Anglikanaca koji su, kao dio Zapada, koristili »Filioque« u svome Vjerovanju, danas prevladava mišljenje da u novim liturgijskim knjigama taj dodatak treba ispustiti.<ref>Lambeth Conference of Anglican Bishops, rezolucija 6.5, 1988.</ref>
| |||