Sumporna kiselina: razlika između inačica

 

Druga metoda je dobivanje sumporne kiseline, koja se koristi od 1900-tih, a temelji se na katalitičkoj oksidaciji [[Sumporov dioksid|sumporov(IV) oksid]] u sumporov(VI) oksid (SO₃), uz [[Katalizator|katalizator]] vanadijev(V) oksid (V₂O₅) djeluje kao prenosilac kisika. Fino rasprostranjena [[Platina|platina]], je najučinkovitiji katalizator, ali ima dva nedostatka. Prilično je skupa i ta da određene nečistoće u sumporovom(IV) oksidu, smanjuju njeno djelovanje. Mnogi proizvođači sumporne kiseline koriste dva katalizatora. Prvi ima veću površinu, ali je slabijeg učinka, kao što su [[željezov(III) oksid]] ili vanadijev(V) oksid, koji mogu pokrenuti reakciju, onda se koristi manja količina platine koja dovršava reakciju. Pri 400 °C, oksidacija [[Sumporov(IV) oksid|sumporovog(IV) oksida]] u sumporov(VI) oksid je gotovo završena. Sumporov(VI) oksid se otapa u koncentriranoj sumpornoj kiselini. Ta se otopina sumporovog(VI) oksida u sumpornoj kiselini naziva oleum ili dimeća sumporna kiselina. Kasnije se kiselina razrijedi do koncentracije od 96%. Proizvodnja sumporne kiseline u SAD-u u ranim 70-tima dosiže 29 milijuna tona godišnje, što odgovara dnevnoj proizvodnji od 1/3 kg po osobi tijekom godine.<br />

 

Sumporov(VI) oksid apsorbira se u koncentriranoj sumpornoj kiselini (w = 98%) jer je reakcija čvrstog sumporova(VI) oksida s vodom eksplozivna, a reakcija plinovitog spora. Da bi se dobila koncentrirana sumporna kiselina (w = 98%) nastala '''pirosumporna kiselina''' ili '''oleum''' (H₂S₂O₇) se razrjeđuje vodom. Oleum se naziva još i ''dimeća sumporna kiselina''.