Koaksijalni kabel: razlika između inačica

Nesimetrični kabelski vodovi[[vod]]ovi javljaju se zbog potrebe za vodovima koji oko sebe neće širiti smetajuće [[elektromagnetsko polje]] i time ometati druge vodove. Prvo pravo rješenje javlja se u Americi u obliku vodiča (žica) smještenog unutar drugog (cijev) i naziva se koaksijalnim vodom jer oba vodiča imaju istu [[osovina|osovinu]]. Nesimetrični vodovi koriste se samo na visokim frekvencijama[[frekvencija]]ma što znači da je kod njih prigušenje veliko pa je razmak između pojačala morao biti relativno mali.

Problem koaksijalnih vodova je bio nastavljanje koaksijalnih tuba što se riješilo termičkim putem – lemljenjem[[lemljenje]]m ili zavarivanjem[[zavarivanje]]m, no kod takvih zahvata može doći do oštećenja [[izolacija|izolacije]] u slučaju pregrijavanja pa se spajanje izvodi uz hlađenje. Danas su razvijeni postupci koji ne zahtijevaju visoke [[temperatura|temperature]].

Velik je problem i vodopropusnost koaksijalnih vodova jer u slučaju da u vod prodre [[voda]], ona se slobodno širi kabelom jer nema nikakvih zapreka. Zbog toga se takvi kabeli obavezno pune plinom[[plin]]om pod tlakom[[tlak]]om koji se neprestano nadgleda na krajevima i uzduž trase kabela.

Koaksijalni kabeli se najviše koriste u digitalnom prijenosu jer su tada isplativiji zbog manjih gubitaka. Do pojave svjetlovoda[[svjetlovod]]a, nesimetrični vodovi su bili najupotrebljivaniji u [[telekomunikacije|telekomunikacijskim]] područjima na duljim relacijama.