Pojavom jefitnijih ali sporijih DRAM memorijskih većeg kapaciteta kola zasnovanim na [[kondenzator]]skoj tehnologiji <ref> https://www.ibm.com/ibm/history/ibm100/us/en/icons/dram/ </ref> na tržištu okom 1970-tih (primjer [[Intel 1103]]) je do prave revolucije u razvoju računarskih sustava jer do tada najveća prepreka u razvoju računarstva bila je skupoća memorijskih skopova. Inače do tada, većina memorija za računarske sustave je bilo zasnovano na tehnologijama magnetskih jezgri ili silicijatranzistora ([[SRAM]]). Zbog sve veće dostupnosti boljih i jeftinijih memorijskih integriranih krugova, dizajeri su počeli razvijati računalne sustave s većim adresnim kapacitetom, kraćim ciklusima za izvršavanje naredbi koje su zauzimale sve manji i manji prostor. Pošto tehnologija silikonskih i DRAM integriranih krugova nemaju iste performanse kao i mikroobradnici to je ubrzo dovelo je to neravnoteže između brzine obradnika i brzine glavne memorije. Pošto ova neravnoteža je izražena u brojkama koja je 2, 10 ili 100 puta većom osobito ako se uzme u obzir brzina sekundarne memorije tada dizajneri računalskih sustava imaju dilemu kako učiniti cijeli sustav efikasnjim a da najbrže komponente imaju što veću iskoristivost tokom svoga rada a da su ekonomski isplativi.
